Rootsville

Moulin Blues (hoe het zou zijn geweest) Festival Ospel (NL)(01-05-2019) info organisation: Moulin Blues © Rootsville 2020

Dag 01 - vrijdag 01 mei

De dag van de arbeid had zowel voor de roots liefhebbers als voor de blues fanaten een pracht van een weekend moeten worden. In België trokken de echte rockers richting "Roots & Roses" en in Nederland zou het in Ospel verzamelen geblazen zijn voor de blues en aanverwanten...was er daar niet die verdomde "Covis-19" en zo belande ook de 35ste editie van "Moulin Blues" gewoonweg in de prullenmand. Ook nu brengen we wat een impressie had kunnen zijn met fotomateriaal uit het "Rootsville" archief.

photo © Rootsville

De aftrap zou gegeven worden door de Nederlandse formatie "Dynamite Blues Band". In 2019 kwamen Wesley van Werkhoven op bluesharp en vocals, gitarist Jacob Jan van Duijn en de ritme sectie met bassist Renzo van Leeuwen en drummer Jan Aandewiel nog hun land te verdedigen op de "European Blues Challenge" op de Azorren. Ze brengen ons rauwe en uitbundige blues wat hun "live" concerten ook zodanig tekent. Hun blues wordt beïnvloed door de Texas en Chicago stijlen, evenals de meer swingende West Coast Blues.

photo Wesley van Werkhoven (Dynamite Blues Band) © Rootsville

Ambiance alom wanneer Wesley en de zijnen komen aan te zetten. Op de hyperkinetische boogie 'n swing komt er als antwoord uit de zaal steeds een overdonderend en daverend applaus en kan iedereen hier zich vinden met hun "She's Dynamite", gewoon "Top Of The World" die gasten!

Dynamite Blues Band: video

Zoals alle blues liefhebbers wel weten bleef je "Moulin Blues" steeds op 2 podia en dus zou het tijd zijn geweest om ons te verplaatsen richting "Moulin Blues Café" voor de "Gumbo Kings". Met deze Nederlandse formatie zouden we ongetwijfeld hebben kunnen wegdromen richting "The Big Easy". Met "The Gumbo Kings" belanden we in de groove van New Orleans Funk gecombineerd met de grimmigheid van Delta Blues en de melodieën van Memphis Soul.

photo The Gumbo Kings © The Gumbo Kings

De band bestaat uit "Sugar" Boy Vielvoye, Marc "Magic Johnson" Jansen, "St. Thomas" Hanenberg, Jonne Venmans, Frankie Duindam en met nummers als "Lay Down My Soul" en "Something On My Mind" zouden ze het "Moulin Blues Café" meteen met de NOLA sound hebben gevuld.

The Gumbo Kings: video

"Jeremie Albino" is een Canadese singer-songwriter die een mix brengt van Americana en Country Blues. Vorig jaar bracht hij zijn debuutalbum "Hard Times" op de markt en die van "Moulin Blues" kennende zijn ze er als de kippen bij om hem op hun podium te krijgen.

photo Jeremie Albino © Jeremie Albino

Om te komen waar hij nu staat heeft hij al heel wat bergen moeten verzetten. Geboren en getogen in de heldere en bloeiende metropool Toronto, leidde zijn hart hem de stad uit en naar Prince Edward County, waar het landleven en een decennium van werken op boerderijen hem de tijd en ruimte gaven om zijn songwriting-vaardigheden aan te scherpen. Zijn muziek knikt naar allerlei troubadours die door de geschiedenis heen soortgelijke paden bewandelden en die hem inspireerden, biedt een zachte en inzichtelijke aanraking met zijn volksliedjes, en stampt en swaggers door soulvolle rock 'n' roll .

Jeremie Albino: video

Van het hoofdpodium zouden we ons nu weerom haasten richting "Moulin Blues Café" alwaar we toch al ieder jaar voor een verrassing kwamen te staan. "Bonnie Bishop" haar roots liggen in Texas, waar ze in Nashville aan haar road to glory probeert te werken. Samen met Al Anderson componeerde ze in 2012 "Not Caused I Wanted To" waarmee ze ook haar idool Bonnie Riatt kwam te eren.

photo Bonnie Bishop © Bonnie Bishop

Ook Bonnie kwam vorig jaar een nieuw album uit te brengen met als titel "The Walk", een album dat ze kwam op te nemen met Steve Jordan. Met haar beleven we de broeierige chants onmiskenbaar met de dreigende sfeer van het Zuiden en zou de tent zeker onder de indruk zijn geweest van haar zwoele zang. Van het sprankelende "Every Happiness Under The Sun" tot en met het bluesy "I Don’t Like To Be Alone".

Bonnie Bishop: video

Ooit schoot hij de hoogte in als een komeet maar de laatste jaren werd het hier in de "Lage Landen" toch ook een beetje stil ronde hem. We hebben het hier over John Nemeth. Ikzelf moet al terug tot in 2017 toen hij samen met Kirk Fletcher op de affiche stond bij "Bay-Car Blues" en "Blaublues". Op zijn 30ste was Nemeth de rijzende ster aan het blues firmament. Hij laat zich beïnvloeden door Sonny Boy Williamson en Little Walter.

photo John Nemeth © Rootsville

De man kan perfect overschakelen van Chicago Blues naar de meer jazzy West Coast blues. Een top-performer zowel in de studio als on stage. Hij begeleidde al tal van blues sterren en deze combinatie moest vonken geven. Het doet ook zijn muziek hard neigen naar de echte soul blues. Daarenboven speelt de man een stevig potje op de mondharmonica en zouden we dan ook een stevige set krijgen hier op "Moulin Blues" met zeer weinig adempauzes. ‘Come On’, ‘She’s Looking Good’, ‘Under The Gun’, het fantastische ‘3 Times A fool’, en het nog betere ‘Stoned’. Whoooe dat we dit weer hebben moeten missen.

John Nemeth: video

In 2018 passeerde ze in onze contreien als een bliksemschicht. Amper enkele concertjes achter de kiezen en al meteen weer door ambras het vliegtuig op. We hebben het hier over niemand minder dan "Lindsay Beaver". Ik kon me toen wel voor de kop slaan dat ik alle hoop vestigde op de rootsdag van "Goezot" maar helaas was ze toen al vanished.

photo Lindsay Beaver © Lindsay Beaver

Datzelfde jaar was er toch een ietwat zalving van het gemis door het uitbrengen van haar geweldige album "Tough As Love" bij "Alligator Records". Een album met de medewerking van een keur van collega muzikanten zoals Marcia Ball, Laura Chavez, een Dennis Gruenling en Sax Gordon om er maar een paar te noemen. Lindsay Beaver kwam in contact met de blues door het luisteren naar Billie Holiday. In haar hometown Halifax in het Canadese Nocia Scotia begon ze met het spelen van rockgitaar en het zingen van jazz. Het was Jimmie Vaughan die haar overtuigde om richting Austin te verhuizen. Lindsay is een energieke muzikante die vergelijking vertoont met een vrouwelijk versie van Nick Curran. Zelf beschrijft ze haar muziek als "Punk Blues' maar het is ook allemaal een beetje meer dan dat. Dynamite on stage!

Lindsay Beaver: video

Op het hoofdpodium zou nu plaats gemaakt worden voor "Laurence Jones". Ook deze Britse gitaargod was enkel jaren geleden niet weg te denken van onze podia. Zijn laatste digitale wapenfeit is er ook eentje met een selftitled album uit 2019.

photo Laurence Jones © Rootsville

Samen met zijn steeds uitstekende ritme sectie zouden we ons dan ook aan excellent bluesrock mogen verwachten. Zorgvuldig uitgekozen nummers als het goede 'Good Morning Blues' geeft als gevolg dat vooraan het podium nu verboden zone is voor de fotografen. Zijn synchroon samenwerken met zijn vaste bandleden geeft altijd wel een knap showtje weer. 'Fallin' from The Sky' zal deze in zijn land gelauwerde youngster niet meteen doen want na zijn erkenning heeft deze Laurence Jones zijn plaats in de blues wereld al meer dan verdient.

Laurence Jones: video

"Cam Cole" dan op het kleinere podium. Deze busker werd ontdekt in de UK en zou naast "Moulin Blues" ook present hebben getekend op "Gevarenwinkel" dit jaar. Iemand die een beetje uit de lucht komt vallen en door "Covid-19" ook een beetje zijn lancering op het vaste continent hebben gemist.

photo Cam Cole © Cam Cole

Cam Cole is een zanger, songwriter, straatmuzikant en new age-reiziger uit Londen, die ronddoolt op straat en op podia als een OMB beïnvloed door Folk, Delta Blues, Grunge en Rock N 'Roll.

Cam Cole: video

"James Hunter" heeft ook al wat jaartjes op de concert-teller staan. Ooit stond hij aan de zijde van Van Morrison en na heel wat ups-and-downs kreeg zijn carrière terug vaste voet als "The James Hunter Six". Mede door zijn laatste album "Nick Of Time" dat eerder dit jaar werd uitgebracht zou het hoofdpodium hier op "Moulin Blues" nu ingenomen worden door zijn typische rhythm 'n blues en Carrabean sound.

Op 16-jarige leeftijd verliet Hunter de school in Colchester, Essex en begon te werken voor de spoorweg, terwijl hij zijn bluesgitaar en zangvaardigheden als busker verbeterde. Zes jaar later speelde hij zijn eerste betaalde optreden in de Labchester Labour club. In de decennia daarna is James Hunter van singer-songwriter naar arbeider gegaan en weer terug. Na het uitbrengen van een album in 1986, werden Hunter en zijn band een populair onderdeel op het clubcircuit en radiogolven in het UK. Zijn soms krakende maar soulvolle stem is goed gerijpt samen met zijn muzikaliteit en het schrijven van liedjes. Nummers als "Till I Hear it From You" à la Burt Bacharach en "It's Your Could Have Been" typeren de arrangementen die kenmerkend zijn voor James Hunter.

"Can’t Help Myself" is weer zo een Hunter track waarbij het verlangen hier om voor het podium een dansvloer te laten ontstaan enkel maar toeneemt. Niets dan zuiderse ritmes zoals met "He’s Your Could’ve Been". In 2009 was James Hunter hier in Ospel ook reeds te gast.

The James Hunter Six: video

Het zou op deze 1 mei rond de klok van '11' de laatste keer zijn geweest dat we die dag zouden afzakken naar het kleinere podium. Ditmaal voor niemand minder dan "Cedric Burnside". Met een naam al deze sleur je een ganse geschiedenis met je mee. Cedric O. Burnside is een Amerikaanse elektrische blues drummer, gitarist, zanger en songwriter. Hij is de zoon van blues drummer Calvin Jackson en kleinzoon van blueszanger, songwriter en gitarist R.L. Burnside.

Zijn laatste album to nu toe is het in 2018 uitgebrachte "Benton County Relic" en nummers als "Get Your Groove On" en "Don 't Leave Me Girl" zouden zeker vanavond de revue hebben gepasseerd.

Cedric Burnside: video

Het zou nu de vermoeidheid verbijten zijn en dus zou het opladen zijn voor de laatste act op deze 1 mei. Ondertussen is het zo goed als zaterdag en krijgen we al laatste act "Delta Generators". Misschien zou het een weerspiegeling zijn geweest van hun album "Live at the Spire".

Eén iemand staat nu op het podium die vorig jaar hier ook de bühne kwam te bezetten, met name Brian Templeton. Naast Brian maken ook Charlie O’Neal op gitaar, Rick O’Neal op basgitaar en Jeff Armstrong op drums deel uit van deze "Delta Generators". "Delta Generators Live At The Spire" is het eerste album van de band met Templeton, die zich in 2016 bij de groep voegde. Het album bevat originelen geschreven door zowel Templeton als Delta Generators, evenals enkele covers.

Tegen dat de klanken van nummers als "Something Good" en "Way Down" zouden zijn uitgestorven is het nu het moment om strompelend naar "Gevarenwinkel Village" te slenteren. Helaas niets van dat en evenmin het nagenieten van deze bands, maar volgend jaar wordt het beter!

Delta Generators: video

Nostalgie Moulin Blues Pre-Corona